W działalności gospodarczej częstym problemem jest odpowiednie zakwalifikowanie ponoszonych kosztów na posiadane przez spółkę środki trwałe. Możemy mieć tutaj do czynienia z dwoma przypadkami:

  1. Wydatki, które mają charakter remontu środka trwałego
  2. Wydatki, które powodują ulepszenie lub modernizację środka trwałego.

W zależności od tego jak zakwalifikujemy dany wydatek, będzie miał on odmienny wpływ na kwestie podatkowe – czyli ujęcie w kosztach uzyskania przychodów.

Przepis, który wskazuje nam na wyżej wymienione kwestie znajduje się w art. 16g ust. 13 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. 2018 poz. 1036, dalej jako ustawa o PDOP) – zgodnie z którym,  w przypadku poniesienia wydatków na ulepszenie środka trwałego w efekcie przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji – należy zwiększyć wartość początkową takiego środka trwałego o sumę tychże wydatków.

Druga część przepisu wskazuje nam, że z ulepszeniem mamy do czynienia,  gdy suma poniesionych wydatków przekracza w roku podatkowym 10.000 zł oraz gdy powodują one wzrost wartości użytkowej tego środka trwałego w stosunku do dnia,  kiedy przyjęliśmy go do ewidencji środków trwałych (czyli do używania).

W przepisach podatkowych nie znajdziemy pojęcia jakim jest modernizacja.  Organy podatkowe w interpretacjach określają je mianem prac mających na celu trwałe unowocześnienie środka trwałego, które podnosi jego wartość techniczną, jak i przystosowanie składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż pierwotne jego przeznaczenie lub nadanie temu składnikowi nowych cech użytkowych, wyrażające się w poprawie standardu użytkowego lub technicznego lub obniżce kosztów eksploatacji (przykładem jest Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 06.08.2018 r., znak 0111-KDIB1-1.4010.230.2018.1.NL).

Reasumując powyższe rozważania, modernizacja polegająca na powyższej interpretacji to jest na pewno ulepszenie środka trwałego – z czym oczywiście się zgadzamy. My – czyli biura rachunkowe i księgowi zajmujący się środkami trwałymi w firmach.

Jednak będziemy mieli też do czynienia z pracami, które nie będą ulepszeniem. Organy podatkowe odwołują się często w tej kwestii do ustawy z 7 lipca 1994r. Prawo budowlane (Dz.U. 2018 poz. 1202), ponieważ pojęcie remontu też nie zostało zdefiniowane w przepisach podatkowych.

W jednej z interpretacji indywidulanej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 19.06.2018 r., znak 0111-KDIB2-1.4010.100.2018.1.EN czytamy, że zgodnie z art. 3 pkt 8 tej ustawy, przez remont należy rozumieć wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym. O remoncie można zatem mówić w sytuacji, w której prace wykonywane przez podatnika w środku trwałym będą prowadziły do przywrócenia mu początkowych właściwości, które utracił ze względu na np. zużycie lub upływ czasu. Np. koparka, w której zepsuł się silnik. Naprawa polegająca na kupnie nowego silnika będzie remontem, gdyż pozwala przywrócić temu urządzeniu początkowe właściwości – bez silnika nie byłby w stanie działać.

Jednakże wszystkie te przepisy i interpretacje nie są jednoznaczne. Dlatego też każdy przedsiębiorca prowadzący spółkę lub firmę, powinien mieć dobre biuro rachunkowe lub księgowego, którzy w sposób prawidłowy rozliczą i zakwalifikują wydatki przeznaczone na środki trwałe.

Nie bójmy się szukać biura rachunkowego, które sprawnie pomoże nam we wszystkich kwestiach podatkowych, w tym między innymi w kwestiach omówionych powyżej.